Bienvenido a Bolivia!

Amigos y amigas! :D

Hier een nieuw bericht vanuit Bolivia, waar we nu al precies een week zijn. In vergelijking met Peru een totaal ander, maar zeker zo bijzonder land met een prachtige natuur. Met ons gaat het goed; we vermaken ons nog steeds uitstekend en genieten nog altijd volop. We zitten op het moment in Sucre, de justitiële hoofdstad van Bolivia. De regering van Bolivia is echter gevestigd in La Paz. Sucre wordt ook wel ¨la ciudad blanca¨ (witte stad) genoemd, wat niet geheel verrassend is aangezien het hier stikt van de mooie witte gebouwen. Deze witte parel is de best bewaarde koloniale stad van Zuid-Amerika en staat op de UNESCO-werelderfgoedlijst. Dat jullie het effe weten! ;)

Het is hier nu schitterend zonnig weer, maar gisteren hebben we zo´n harde plensbui gehad dat de straten echt overstroomden. Maar dat duurde gelukkig maar een uurtje.

We hebben begrepen dat het nu in Nederland al echt herfstig is geworden... hopelijk komen er voor jullie ook nog wat zonnige dagen aan.

Na onze vorige blog in Cuzco hebben we een fantastische en welverdiende ;) full-body massage genomen van meer dan een uur! Hier waren we na al dat wandelen echt aan toe. Zelfs Ivo´s voeten zijn gemasseerd, iets wat ik (Sanne) niet snel zou doen! :P Verder hebben we in Cuzco nog Sexy woman / Saqsayhuaman bezocht, wat o.a. inhield: nog meer mooie Inca-ruïnes en een Ivo & Sanne die door Peruaanse schoolkinderen als foto-doelwit werden gebombardeerd. Wij stonden behoorlijk raar te kijken toen een hele schoolklas ons vroeg met hen te poseren. Maar na een kwartier breed lachen naar de fototoestelletjes met heuse fotorolletjes, deden onze kaken pijn, dus was het genoeg geweest met onze minutes of fame: ¨No more pictures please!¨ Verder hebben we in Cuzco, vlak voordat we naar Puno vertrokken, nog een flinke doos met inkoopjes opgestuurd naar Nederland. Hopelijk arriveert het pakket over een maandje in Udenhout.

Puno & de drijvende, rieten eilandjes op het Lago Titicaca
Vanaf Cuzco namen we de nachtbus naar Puno. Overigens hebben wij de vraag gekregen waarom wij regelmatig met nachtbussen reizen? Het antwoord: op sommige trajecten biedt men niet eens dagbussen aan, wat op zich wel jammer is, want dan kunnen we ook niet van het landschap genieten. Maar anderzijds spaar je wel een hostal uit door de nacht in de bus door te brengen.
Puno was leuker dag verwacht! Het stadje is gelegen op 3860 m. aan het Lago Tititcaca. Dit is het hoogst bevaarbare meer ter wereld. Over Puno hoorden we vooraf niet veel soeps, maar toen wij er waren was het een feestdag in Puno. Dit betekende opnieuw optochten, bestaande uit veel folkloristische dansende, fantastisch verklede studenten van de plaatselijke universiteit. Leuk om te zien! Verder hebben wij er een mega-toeristische attractie bezocht, namelijk de drijvende, rieten eilandjes op het Titicacameer, genaamd de Uros eilanden. Alle eilandjes, boten en woningen zijn gemaakt van riet, en we hebben zelfs wat riet geproefd. En onszelf nog gehuld in traditionele kleding (ja echt, zie de foto). Heel geinig! Op de Uros eilanden werden we verwelkomd door de oorspronkelijke eilandbewoners, maar wij hadden hier een beetje onze twijfels over. Volgens ons wonen de ¨bewoners¨ gewoon in Puno en gaan ze ´s morgens met de 1e boot naar de eilandjes om er te doen of ze er wonen voor alle toeristen. Maar desalniettemin was het een hele leuke activiteit. Na één nachtje Puno in een spotgoedkoop hostal, nota bene mét ontbijt op bed (yeahh), vertrokken we richting Bolivia.

Bolivia! Copacabana

Een ontzettend mooie busrit langs het Titicacameer leidde ons van Puno in ongeveer 3 uurtjes naar Copacabana in Bolivia, tevens gelegen aan hetzelfde grote meer. Gelukkig deze keer een busrit bij daglicht. Bij de grens Peru-Bolivia nog wat administratieve rompslomp waarna we te voet de grens over moesten (100 meter lopen), waar de bus op ons stond te wachten. En wij waren weer wat stempels in het paspoort rijker.

Copacabana straalde iets relaxed uit. Het heeft een vrolijk centrumpje met iets minder vrolijke Boliviaantjes. Misschien is het er te toeristisch geworden, want we kregen hier en daar een snauw. ¨Bienvenido a Bolivia¨, maar niet heus. Ach ja, misschien hadden ze hun dag niet. Wij hebben er in ieder geval een paar hele fijne dagen gehad, waarvan wij 1 nachtje op een eiland op het meer hebben vertoefd.

Het snuffelen aan de Inca-cultuur houdt niet op, want dit eiland, genaamd Isla del Sol (zonne-eiland), is het heilige Inca eiland, waar volgens de Inca´s hun cultuur is begonnen bij de geboorte van de zonnegod. Het is duidelijk dat het eiland haar naam eer aandoet, want het was er heerlijk zonnig. Alsof we geen genoeg kunnen krijgen van wandelen ;), hebben we ook hier weer een wandeltocht gemaakt van het noordelijkste naar het zuidelijkste punt van het eiland (3 uur lopen). De landschappen waren geweldig! ´s Avonds genoten we van één van de mooiste zonsondergangen die we ooit hebben gezien (zie foto´s), onder het genot van een pizza in een pizzeria die maar liefst 1 (!) pizza op het menu had. En dat noemt zichzelf een pizzeria! Maar de pizza was zeer goed, en dat was het belangrijkste. :D

La Paz, de hoofdstad

Na het gerelax in Copacabana was het tijd voor wat anders. Op naar La Paz, de departementale hoofdstad van Bolivia. Ook ditmaal konden we een dagbus nemen van ongeveer een uurtje of vijf. Als verrassing was er bij deze busrit ook nog een boottocht over het Titicacameer inbegrepen. Alle boten tezamen zorgden voor een grappig tafereel; wat een zooitje ongeregeld! Alle boten door elkaar, en de bus ging met een nogal gammel vlot naar de overkant van het meer. Wij waren blij dat we niet meer in de bus zaten maar op een andere bootje. Dit aangezien wij geloven dat er op de bodem van het meer vast een aantal bussen en / of auto´s liggen: zo krakkemikkig dat het vlot met de bus eruit zag! Maar onze bus kwam heelhuids aan de overkant.

La Paz is ons 100% meegevallen. We zagen een beetje op tegen de drukte en zelfs criminaliteit, maar we hebben La Paz zonder kleerscheuren overleefd. En de hectiek van zo´n grote stad heeft zo zijn charme. Het is niet echt een bijzonder mooie stad, maar La Paz telt een aantal imposante, historische gebouwen afgewisseld met grauwe, modernere gebouwen. We hebben er lekker rondgestruind en gekeken plus wat gezellige marktjes bezocht. Hoewel het assortiment aan excursies hier groots was (o.a. naar de jungle, of bijv. mountainbiken van the most dangerous road in the world, een rit die bijna iedere toerist op zijn naam kan schrijven!), hebben wij geen van alle excursies gedaan. Misschien waren we even excursie-moe..., wat het ook was: we vonden het heerlijk gewoon rond te banjeren door deze stad met veel vriendelijkere inwoners dan in Copacabana. :) Nog wat aanvullende info: La Paz ligt op 3600 meter boven zeeniveau en is daarmee de hoogstgelegen hoofdstad ter wereld. Eigenlijk ligt heel Bolivia hoog. Tegen de hoogte snoepen de mensen hier (en in Peru in het Andesgebergte trouwens ook) coca-bladeren, afkomstig van de beroemde coca(ïne)plant. Wij drinken eigenlijk standaard iedere dag coca-thee met pure coca-bladeren of eten coca-toffees. We worden er lekker rustig van, haha! Nee hoor, het heeft niet de uitwerking van drugs, maar het helpt prima tegen hoogteziekte.

Bij ons vertrek uit La Paz hebben we het gepresteerd in recordtijd onze backpacks in te pakken. Dit omdat de bus ineens een uur eerder bleek te vertrekken en onze tassen nog in ¨standje ontploffing¨ op onze kamers lagen.

Van La Paz namen we de nachtbus naar Sucre. Voor Boliviaanse begrippen zaten we in een mega-luxe bus, aangezien de stoelen haast horizontaal konden! Daardoor best redelijk kunnen slapen.

De witte stad Sucre

Zoals eerder gezegd is Sucre een prettige stad om te verblijven. We hebben zelfs een eettentje ontdekt waar we wat Nederlandse producten konden krijgen. Tja, wij zijn ons ervan bewust dat het behoorlijk knullig is om iets Nederlands te willen eten terwijl we worden blootgesteld aan deze mooie cultuur, maar ja..., een hollandse Kwekkeboom kroket is toch wel verleidelijk (voor Sanne). Zo gezegd, zo gedaan, alleen bleek het een droge Boliviaanse nep-kroket te zijn en geen Kwekkeboom, dus dat was een tegenvaller en niet voor herhaling vatbaar. ;)  ´s Avonds, na het kroket-avontuur, stond er een bioscoopje op het programma. De film: Motor Cycle Diaries met de Zuid-Amerikaanse held Che Guevara (waar Ivo naderhand maar meteen een t-shirt van heeft gekocht voor slechts 4 euries).

Verder is er in Sucre veel te ondernemen. Maar dit keer hadden we geen zin in wandelen of hiken, dus gingen we naar iets nieuws opzoek. En zo hebben we vandaag kennisgemaakt met een nieuw soort vervoersmiddel en daarmee ook een nieuw soort spierpijn! We hebben paardgereden!! Ja ja, en daarom nu last van spierpijn in de billen! Wat trouwens wel apart is, is dat ze hier in Zuid-Amerika spreken van horseback-riding, oftewel ¨paardrug-rijden¨. Paardrijden is toch altijd op de rug van een paard, of zijn er ook andere vormen van paardrijden, zoals onder de buik hangen of zo? Hoe dan ook: het was een spectaculaire ervaring!

Als je in Nederland geen ervaring hebt met paardrijden, wordt je aan de teugel begeleidt en mag je rondjes door de manege-bak kuieren. Hier werkt dat natuurlijk anders. Ivo, zonder ervaring, werd gewoon meteen aan z´n lot overgelaten in de wilde natuur en dit pakte eigenlijk wel goed uit. ;) Ik (Sanne) heb wel erg moeten lachen toen hij als een stuiteral op het paard zat toen we in draf gingen, maar dat kon Ivo niets schelen en hij hobbelde en stuiterde vrolijk verder. De omgeving hier in Sucre is erg mooi en bergachtig, dus onderweg genoten we van mooie uitzichten.

Het verhaal is toch wat langer geworden dan verwacht (sorry)! De volgende wordt zeker korter. ;)

Morgen gaan we door naar Potosi, beroemd om de indrukwekkende maar ook verdrietige mijnen. Tot de volgende blog!

Kus Ivo en Sanne

ps1. Heel erg bedankt voor die leuke en lieve reacties op onze blog. Leuk om iets uit Nederland te horen!
ps2. Er zijn nieuwe foto´s in de map Bolivia.

Ciao ciao!